Zgodzę się, że momentami lekko przydługi. Do tego dodałbym dość szybkie pogodzenie się bohatera z sytuacją. Zabrakło mi trochę zaprzeczania, złości, pytań "czemu ja?". Wydają mi się one naturalne. Do tego brakowało sytuacji kiedy nasz bohater był sam, ale jeszcze nie zaczął podróżować przez wyobraźnię. Ta dojmująca samotność musiała być okropna. Mimo tych kilku niedoskonałości trzeba przyznać, że to wielkie kino. Chociaż zastanawia mnie ile mniejsze wrażenie robiłby ten film gdyby nie zdjęcia. :)

To prawda, tych rzeczy trochę zabrakło. Poza tym to film, który moim zdaniem 'trzeba' obejrzeć!

Pełna zgoda :)

Fajnie :)

SPOJLERY


dla mnie ten film był dołujący jak mało który.
facet sprawny intelektualnie ale zamknięty we własnym ciele, mogący tylko mrugać okiem, właściwie bez szans na poprawę. prawdziwy koszmar. tyle rzeczy pewnie chciałby zrobić lub powiedzieć a nie może.
a to przecież nie byle kto, to Jean-Dominique Bauby więc z pewnością był otoczony najlepszą opieką. wolę sobie nie wyobrażać jak się traktuje tak chorych przeciętnych ludzi. z nimi pewnie się nawet nie próbuje nawiązać kontaktu a co dopiero organizować im jakoś czas i spełniać prośby.

prawdziwy szacun za "napisanie" książki. facet miał w sobie dużo determinacji i siły.

nie jestem zbytnio skłonna do rozklejania się na filmach ale ta scena rozmowy telefonicznej z ojcem chwytała za serce niesamowicie, sama już nie wiedziałam którego z nich bardziej mi szkoda.
świetna również scena, gdy Celine pośredniczy w rozmowie z jego kochanką.

No oczywiście, samo to, że człowiek jest tak odcięty od świata dołuje. Jeden z najgorszych koszmarów, a ktoś jednak potrafi wtedy poczuć choć trochę szczęścia jak bohater mimo wszystko, to naprawdę potęga ludzkiego umysłu. Czasem nie zdajemy sobie sprawy z jak wieloma sprawami pewnie możemy sobie poradzić, niemniej sytuacja okropna. Masz rację, zwykłych pacjentów często nie traktują tak dobrze, trzeba mieć szczęście, a jak ktoś znany, to od razu jakby świetne traktowanie, by niejako też popisać się. No nie powinno tak być, ale bywa... Zwykły pacjent jest dla nich często chyba po prostu kolejnym pacjentem, mechanicznie traktowanym, smutne to. Lekarze czasem też myślę postępują za bardzo wedle wyuczonych regułek, patrząc na pacjenta mało holistycznie, zbyt leceważąco.