Oglądam właśnie ten film po raz kolejny tego wieczoru.
Niesamowitym "smaczkiem" jest scena, gdy ortofinistka, początkowo z lekkim uśmiechem i iskierką w oczach spisuje litery.. C-H-C-Ę..
Potem pyta z taką radosną nadzieją "Czego pan chce?", jakby czekała, że on zaraz powie, że chciałby posłuchać jakiejś muzyki, zobaczyć jakiś piękny krajobraz..
A potem z każdą kolejną literką słowa "umrzeć", coraz bardziej rzednie jej mina i smutnieje, a na koniec aż przeciera oczy ze wzruszenia. Według mnie świetnie to zagrała.

Zgadzam się, rola Marie-Josée Croze to chyba najlepsza kreacja drugoplanowa w tym filmie...

Mnie podobała się też gra Emmanuelle Seigner

Oglądałam ten film tak samo,już któryś raz z kolei. Nie znałam historii Jeana Dominic'a,film obejrzałam dla Amalrica,którego cenię.
Zgadzam się z Penguinem27. Film piękny i okropny jednocześnie. Oglądam go za każdym razem z łzami w oczach.
Historia Jeana Do zmusza tez to zastanowienia się nad naszym życiem. Scena kiedy Jean Do wyobraża sobie jak ze swoją ortofonistką je te wszystkie dania...te zwyczajne rzeczy,jak jedzenie etc dla niego stały się czymś dalekim. Na tyle rzeczy nie zwracamy uwagi,jak On kiedyś. Film inspiruje,by przeżywac życie pełną parą,każdą nawet najbardziej prozaiczną czynność. Niesamowity.

Tak się tylko wtrącę, że on jadł z tą co spisywała książkę. ;)

masz rację,jadł z kobietą,która spisywała Jego książkę. Mój błąd:)

Film Bardzo dobry, oglądałem wczoraj drugi raz. Do tego świetny soundtrack. Czytał może ktoś książkę "Skafander i motyl? Warto się za nią zabrać?