Jean-Dominique Bauby (Mathieu Amalric) był redaktorem naczelnym francuskiego magazynu Elle. Był królem życia, potrafiącym się nim cieszyć jak nikt inny. Do czasu, gdy pojechał z synem kabrioletem do teatru. Podczas podróży doznał udaru, co skończyło się całkowitym paraliżem. Działało tylko lewe oko, pamięć i umysł. Ze światem porozumiewał się więc tylko jedną powieką, co nie przeszkodziło mu "wymrugać" bestsellerową książkę o swoim życiu.
Filmy z gatunku "biograficzny" to zazwyczaj łzawe, lukrowane i różowe historyjki na dobranoc, banalne do bólu zębów. Z tworzenia takich filmów najlepiej znani są Amerykanie. Jednak za ekranizację tej książki wzięli się Francuzi. Powstał film zapierający dech w piersiach, na którym można się wzruszyć dwa razy - w scenie "rozmowy" nieruchomego Bauby'ego i jego ojca oraz przy napisach końcowych.
Przez pierwszą część filmu patrzymy na świat oczami Jean-Dominique'a dzięki genialnym i niezwykłym zdjęciom naszego mistrza Janusza Kamińskiego. Ostrość wzroku Bauby'ego zmienia się wraz z przesunięciem kamery, "rażą" go promienie słoneczne, mruga, gdy musi mrugnąć. Niczym nie byłaby praca operatora, gdyby nie montaż Juliette Welfling. Za każdym razem cięcie jest w idealnym momencie, każdy kadr jest wystarczająco długi. Przedłużenie danej sceny mogłoby wywołać albo silne wzruszenie, albo nudę widza.
Na pochwałę zasługuje gra aktorska Amalrica (znanego z roli w "Monachium" Stevena Spielberga). Rola Jean-Dominique'a Bauby'ego była wymagająca i trudna do zagrania, ale aktor spisał się znakomicie.
Reżyser, Julian Schnabel, dokonał czegoś niemożliwego - z historii z pozoru nie do zrealizowania stworzył film emocjonujący, wciągający i nienudny. Pokazał świat z perspektywy całkowicie sparaliżowanego człowieka. Przed nim na coś takiego jeszcze nikt się nie zdecydował i nie odważył. Udało mu się nakręcić najlepszy film biograficzny, jaki kiedykolwiek powstał.
Filmy z gatunku "biograficzny" to zazwyczaj łzawe, lukrowane i różowe historyjki na dobranoc, banalne do bólu zębów. Z tworzenia takich filmów najlepiej znani są Amerykanie. Jednak za ekranizację tej książki wzięli się Francuzi. Powstał film zapierający dech w piersiach, na którym można się wzruszyć dwa razy - w scenie "rozmowy" nieruchomego Bauby'ego i jego ojca oraz przy napisach końcowych.
Przez pierwszą część filmu patrzymy na świat oczami Jean-Dominique'a dzięki genialnym i niezwykłym zdjęciom naszego mistrza Janusza Kamińskiego. Ostrość wzroku Bauby'ego zmienia się wraz z przesunięciem kamery, "rażą" go promienie słoneczne, mruga, gdy musi mrugnąć. Niczym nie byłaby praca operatora, gdyby nie montaż Juliette Welfling. Za każdym razem cięcie jest w idealnym momencie, każdy kadr jest wystarczająco długi. Przedłużenie danej sceny mogłoby wywołać albo silne wzruszenie, albo nudę widza.
Na pochwałę zasługuje gra aktorska Amalrica (znanego z roli w "Monachium" Stevena Spielberga). Rola Jean-Dominique'a Bauby'ego była wymagająca i trudna do zagrania, ale aktor spisał się znakomicie.
Reżyser, Julian Schnabel, dokonał czegoś niemożliwego - z historii z pozoru nie do zrealizowania stworzył film emocjonujący, wciągający i nienudny. Pokazał świat z perspektywy całkowicie sparaliżowanego człowieka. Przed nim na coś takiego jeszcze nikt się nie zdecydował i nie odważył. Udało mu się nakręcić najlepszy film biograficzny, jaki kiedykolwiek powstał.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Motyl i skafander (2007)
WarzywoCzłowiek, uosabiający króla świata, pana zwierząt i roślin, ostatni najdoskonalszy stopień ewolucji, jest... czytaj więcej
8
Recenzja Motyl i skafander (2007)
Pisane skrzydłemAdaptację sławnej książki Jean-Dominique’a Bauby'ego otwierają zdjęcia rentgenowskie, na ich tle... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
